“Hoezo ze mogen dat niet doen?”, vroeg ik aan de mevrouw in kwestie.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik op dat moment al lichtjes ontvlambaar in mijn tijgervellen schoenen stond.
Mijn hoofd zei: “Nee Smeyers, dees gaan we niet zeggen.” Toch hoorde ik mezelf exact datgene zeggen wat ik niet wilde zeggen: “Wilt ge weten wat ik ervan denk, hé? Wilt ge dat écht weten? Denkt goe na voor dat ge ja zegt”!
Toen zei de mevrouw in kwestie ja en kreeg de volle laag.
We choqueerden. Omdat we tegen de regels van de kunst ingingen. Omdat we de Harley Davidson van de overleden motard bij de kist wilden zetten. Omdat we metal wilden spelen. Omdat we met ongeveer 150 motards een erehaag wilden vormen bij het binnengaan.
Want die mannen wilden afscheid nemen van hun kameraard zoals hij had geleefd. Snel, luid en met veel bravoure.
Zij vond dat choquerend, ik vond dat niet meer dan normaal en dat heeft ze geweten ook.
Ik ga door vuur en muur voor mijn families om ervoor te zorgen dat ze afscheid kunnen nemen zoals zij dat willen.
P.S. de mevrouw in kwestie was een medewerkster van de locatie. Ik heb mij achteraf verontschuldigd 😇🤘🏻
Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.
