Honderden brieven las ik.
Tranen met tuiten.
Ik mocht de brieven van mevrouw gebruiken als basis voor de uitvaart.
Ik was er niet goed van. Van die brieven.
En ook van de inhoud.
Want ze waren getuige van een tragisch liefdesverhaal tussen een jonge romantische Duitser en een Vlaamse schone deerne.
Duizenden woorden geschreven over de liefde en de zwaarte van den oorlog. Eigenlijk een heel droef verhaal.
“Vindt ge het goed als ik het verhaal van uw tante vertel door er een film van te maken?”
“Wat gaat ge dan juist doen?, vroeg de nicht.”
“Awel, ik wil in plaats van vooraan te staan en te vertellen de brieven en foto’s gebruiken als film en het verhaal inspreken. Met beelden en filmkes van de tweede Wereldoorlog erbij. En dan over haar leven na den oorlog.”
Ik weet niet hoe ik op dat idee kwam maar ik zat er boenk oep! Het nichtje begon te Wenen. “Tante zei altijd al dat haar leven stof was voor een film en nu komt gij met dat idee af! Zo schoon.” Ja mannen, daar was ik dan zelf ook niet goed van!
Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.
