“Ik ben 105. Het is goed geweest. Ik ben ermee weg.”
Met die gevleugelde woorden nam ze afscheid van het leven. Ik weet niet wat me overkwam maar ik moest op dat moment ongelofelijk hard lachen. Ik schaamde me dood (vergeef me de woordspeling) dat ik daar tijdens een euthanasie mijn lach stond in te houden.
Terwijl ik me concentreerde op mijn ademhaling hoorde ik ineens tegenover mij het gehik van de kleinkinderen die ook rood zagen van het lachen. Dat was teveel. Met een luide schaterlach barstten we allemaal in het lachen uit. Het was gewoon opluchting. Echt waar. Iedereen was opgelucht want overmoemoe kreeg eindelijk haar goesting.
Ik had deze kranige dame een paar maanden eerder leren kennen toen ik ze me vroeg om haar uitvaart te komen regelen. “Ik ben eindelijk ziek en ik ga eindelijk dood.” Dat waren haar eerste woorden toen we elkaar ontmoetten.
Ze had kleinkinderen die zo oud zijn als ik (héél oud n.v.d.r) en minstens zoveel pret in de ogen hebben als zij. Ik ben vijf keer bij haar langs geweest om de uitvaart te bespreken.
Vijf keer taart en koffie – want binnenkort kan dat niet meer – en ongeveer 15 mensen in de buurt.
Er waren beurtrollen om te blijven slapen, beurtrollen om te koken en in het weekend was er altijd bezoek.
Overmoemoe werd dan in een rolstoel gezet met een elektrisch dekentje onder haar gat, kersenpitkussen en een onsie van een roos konijn want “dat vind ik zo lekker zitten en is echt keilekker warm”.
Het is een van de meest chaotische, warme en onvoorspelbare ceremonies die ik ooit heb gedaan. Op een moment dat we terug met veel volk mochten samenkomen. Alsof ze het zo had geregeld. Het is ook één van de plezantste uitvaarten die ik ooit mocht doen. Iedereen was blij voor haar dat ze dood ging. Echt bizar hoor! Maar zo leerrijk.
Ik heb geleerd dat een leven van 105 niet simpel is. Dat er meer verdriet is dan vreugde want de laatste 35 jaar van je leven ben je aan het afscheid nemen. Al haar kinderen waren overleden. Er waren geen vrienden meer over uit die tijd en degene die ze had waren minstens 40 jaar jonger en konden niet meer meepraten over de dingen die zij had gezien. Maar ik heb ook geleerd dat dankbaarheid een grote gave is én een manier om met verlies om te gaan.
Merci Overmoemoe voor je levenslessen.
PS: doe mijn mama de groeten daarboven. Ze is ongeveer de helft jonger dan jij, nog een snotneus dus.
Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.
