“Voor mijn begrafenis regel ik een zoektocht. Degene die de urne als eerste vindt, krijgt mijn erfenis.”
Je gaat het niet geloven maar dat was het antwoord dat ik kreeg op mijn vraag: “Wat heb je in gedachten?”. Onnodig te zeggen dat ik eventjes met open mond en tuitende oren stond te kijken naar deze zeer ernstige meneer die voor mij in zijn ziekenbed zat.
Tegelijkertijd maakte het kind in mij tuimelingen van jewelste. Ik vond het een steengoed idee als had ik op dat moment nog geen benul waar ik aan begonnen was.
Kijk, dit soort berichten maakt de rebel in mij helemaal wakker en tegelijkertijd denk ik ook aan de familieleden die hoogstwaarschijnlijk verbijsterd naar dit nieuws zullen luisteren.
De meneer in kwestie had een prachtig huis dat helaas niet zo goed onderhouden was. Eén van die verborgen pareltjes achter een schijnbaar gewone voorgevel. Ok, statig en duidelijk ouder dan een eeuw maar tegelijkertijd ook maar “gewoon” in zijn categorie. Tot ik de binnenafwerking zag in overduidelijke Jugendstil en mijn hart sneller ging kloppen.
“Moet je iets hebben”, vroeg meneer in kwestie aan mij? De kwijl kwam uit mijn mond. “Iets!”, dacht ik. “Pak het hele huis maar in voor mij. Ik neem het zo wel mee.”
Uiteraard zei ik: “Neen, dankjewel voor het aanbod” en liet mijn hart in duizend stukken breken. Maar het zou zeer onprofessioneel als onethisch zijn geweest die prachtige Tiffany lamp in mijn fietszakken te steken.
Bon, terug naar de urne en de zoektocht.
Ik zat met mijn handen in het haar. Enerzijds wilde ik dolgraag voldoen aan de wens van de stervende meneer. Daarvoor zijn we rebel ceremonies, niet waar! Anderzijds dacht ik aan de familieleden die me hoogstwaarschijnlijk zouden aanklagen voor erfroof of zoiets. En hoe kon je nu beoordelen of iemand wel of niet de urne had gevonden. Op welke manier ging ik dat doen?
De meneer in kwestie was zelf mijn redder in nood. Hij had namelijk de hele zoektocht al in mekaar gestoken en de familie was op de hoogte.
Het ging ook niet over het huis en het geld maar wel over die kleine spullen waarvoor meerdere kandidaten waren (waaronder die prachtige Tiffany lamp).
De familie was dol op puzzels en spelletjes en vond het niet meer dan normaal dat de felbegeerde spullen op die manier werden verdeeld. Ze hadden onderling ook afgesproken dat degene die wint eerst zou kiezen en uit de overschot konden dan de anderen kiezen.
Ik ben zelf niet zo’n schattenzoeker en wist ik veel dat daar clubs voor bestonden, maar samen met de geocach club van meneer zat ik een halve dag op een plek in bos verscholen tussen de bomen te wachten met de urne. Onnodig te zeggen dat de situatie op z’n minst tragikomisch was, maar dat ik zo heb genoten van het volbrengen van zijn wens.
“Bedankt”, had hij me nog toegefluisterd, “bedankt om zo zot te zijn als ik. Je weet niet hoe gelukkig je mij daarmee laat sterven.”
Geef toe. Daarvoor doe je het toch, niet?
Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.
