We toverden heel het bos om in een ceremoniële plaats

Katrien Smeyers

Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.

Gepubliceerd op 04/11/2021

Begraven in het bos. Mag dat?

Euh … ja en neen. Dat was mijn antwoord.

Ja want in Rekem (Vlaanderen) is een eerste natuurbegraafplek geopend in 2018. Neen want in je eigen bos of achtertuin mag het niet. Tenminste toch niet als ik erbij ben … en in het verlengde … ik raad het ook niet aan hoor!

Daar zaten ze dan, de nazaten van “Nonkel John”. De nonkel die heel zijn leven lang verscholen in een bos woonde en één keer per maand het terrein afreed in een aftandse jeep om eten te kopen voor zijn dieren en ook een heel klein beetje voor zichzelf.

De neven en nichten die aan de tafel zaten liepen over van verhalen en enthousiasme bij het idee dat de nonkel toch stiekem in het bos zou begraven worden. Voor alle duidelijkheid, het bleef bij plannen maken 🙂.

Ze waren zot geweest van hem. Zijn kluizenaarsleven had hem er niet van weerhouden om zijn neven en nichten te entertainen met boshutten, boomhutten, survival weekends, koken op houtvuur, eetbare planten vinden in het bos, zelf wodka te stoken en van konijnenvellen schoenen maken.

Drie van de zes die aan tafel zaten waren boswachter, een vierde natuurfotograaf. Ik denk dat nonkel John daar voor iets tussen zat. Zijn liefde voor de natuur en zijn natuurlijke manier van leven waren zeer inspirerend geweest.

En nu … moesten ze hem begraven op een saai kerkhof met nog saaiere buren, zo grapte een van de boswachters.

De begraafplaats in Rekem was – wegens te ver – geen alternatief.

Toen vroeg ik wie de eigenaar was van het bos waar hij altijd had gewoond? Dat bleek één van de neven te zijn. “Halleluja” want je mag wel as verstrooien in je eigen tuin. Veiligheidshalve hebben we het ook nog even in een document gegoten waarbij de nieuwe eigenaar officieel toestemming gaf voor de asverstrooiing van nonkel John.

Onnodig te zeggen dat het een zeer symbolische ceremonie werd. We strooiden as in de vier windrichtingen waarbij we telkens zijn naam riepen. We strooiden as in het exacte midden van het bos. We strooiden as in de tuin van de boshut waar hij woonde en aan de ingang van het domein.

We liepen samen een laatste keer de ronde van het bos met het gecremeerde lichaam in de armen van een nichtje. We hingen linten in de bomen met boodschappen op en dankwoorden, met tekeningen en krachtwoorden. We toverden heel het bos om in een ceremoniële plaats, net zoals nonkel zelf had gedaan, zijn hele leven lang. “O mi takye Oyasin, Aho” (wij zijn allen één, gegroet).

Katrien Smeyers

Katrien Smeyers

Ik wil dat gij uw goesting kunt doen. Zeker op uw huwelijk, de schoonste dag van uw leven. Maar ook als ge afscheid van iemand moet nemen bij een uitvaart, wil ik dat ge dat op een hele schone, persoonlijke manier kunt doen. Voor ons is geen plan te zot. En ideeën met ne fameuzen hoek af, daar houden wij het meest van.

Misschien vindt ge dit ook interessant…